ស្វាគមន៍មកកាន់ប្លកភារម្យ

ទៅលេងវត្តព្រះពុទ្ធបាទ ខេត្តស្រះបុរី និងវត្តវង់ព្រះចន្ទ ខេត្តលុបបុរីប្រទេសថៃ ខែមករា 26, 2023

ថ្ងៃអាទិត្យទី២១ មករា កន្លងមកនេះ ខ្ញុំបានទៅលេងខេត្តស្រះបុរី (สระบุรี – Saraburi) និងលុបបុរី (ลพบุรี – Lopburi) ប្រទេសថៃ។ ដំណើរកម្សាន្តនេះកើតឡើងតាមរយៈម្ចាស់ផ្ទះជួលខ្ញុំ អ៊ុំស្រីចំណាស់បន្ទិចហើយគាត់បានបបួលខ្ញុំទៅដើរលេង ព្រមធ្វើបុណ្យជាមួយក្រុមគ្រួសារគាត់។ ព្រឹកម៉ោង៥ ខ្ញុំងើបពីគេង ងូតទឹកចាំឡានវែន ខ្មែរយើងហៅឡានតួរីសដែលម្ចាស់ផ្ទះគាត់បានជួល។ ម៉ោង៦ព្រឹកយើងចាកចេញពីបាងកក ឆ្ពោះទៅខេត្តស្រះបុរី។ មុនទៅដល់យើងបានទៅទទួលទានអាហារពេលព្រឹកនៅឯកន្លែងសំរាករថយន្ត។ ថ្ងៃនេះមនុស្សស្លៀកសំលៀកបំពាក់ពណ៌ក្រហម ព្រោះជារដូវកាលចូលឆ្នាំចិន។ ខ្ញុំខំសម្លឹងមើលអាមួយៗដែរ ហិហិ។ បន្ទាប់ពីទទួលទានអាហារពេលព្រឹករួច យើងបន្តរដំណើរទៅវត្តព្រះពុទ្ធបាទ (วัดพระพุทธบาท ราชวรมหาวิหาร สระบุรี – Wat Phra Phutthabat) ខេត្តស្រះបុរី ទៅដល់ប្រមាណម៉ោង ៩ព្រឹក។

ការពិតទៅខ្ញុំធ្លាប់មកទីនេះម្ដងហើយ កាលពីឆ្នាំមុន។ វត្តនេះមានការបន្សំគ្នារវាងប្រពៃណីចិន និងសាសនាព្រះពុទ្ធ ដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ មានអាស្រម អាគារសម្រាប់ពិធីសាសនាចិន មានការសែនព្រេន ដុតធូប ហុយទ្រលោមពេញហ្នឹង។ មានការផ្ដល់អាហារបួស ដោយឥតគិតថ្លៃដល់សាសនិកទាំងឡាយ ដោយមានពីរកន្លែង។ សាសនិកជនជាតិថៃ ខ្សែស្រលាយចិនមកធ្វើបុណ្យនៅទីនេះយ៉ាងច្រើនកុះករ។ និយាយដល់រូបខ្ញុំ ដុតធូបបួងសួងឧទ្ទិសកុសលដល់ប៉ាដែលទើបនឹងខូចថ្មីៗ 😦 រួចធ្វើបុណ្យដាក់បច្ច័យតាមសទ្ធា។ បន្ទាប់មកយើងដើរឆ្លងថ្នល់ទៅអាគារចិនមួយទៀត ដើម្បីទទួលទានអាហារ។ តាមផ្លូវមានអ្នកសុំទានជាច្រើន មិននឹកស្មានថានៅទីនេះសម្បូរអ្នកសុំទានដែរ។ កន្លែងទីពីរនេះ មានវិហារចិន មានការដុតធូបទានដូចកន្លែងទីមួយដែរ ព្រមទាំងមានការសំដែងម៉ុងសាយ។

ដើរចូលអាគារមួយ រួចទៅដល់រោងផ្ទះបាយ ពួកយើងបានហូបបាយជាមួយម្ហូបបួស រួចបរិច្ចាគប្រាក់មួយចំនួនដល់ កិច្ចដ៏សប្បុរសនេះ។ ចេញពីវិហារចិន ខ្ញុំទៅមើលវិហារព្រះពុទ្ធសាសនាដែលកសាងលើកូនភ្នំក្បែរនោះ តែពុំបានសំពះព្រះធ្វើបុណ្យព្រោះមនុស្សច្រើនពេក បានតែថតរូបទុកជាភស្តុតាង ពីរទៅបីសន្លឹក។ បន្ទាប់មកយើងបានក៏បានចាកចេញពីខេត្តស្រះបុរី រួចធ្វើដំណើរសំដៅទៅខេត្តលុបបុរី។

ម៉ោងប្រហែល១២ ថ្ងៃត្រង់ យើងបានមកដល់វត្តវង់ព្រះចន្ទ (วัดวงพระจันทร์ – Wat Khao Wong Phrachan)។ តាមផ្លូវមុននឹងជិតមកដល់វត្ត យើងបានឃើញព្រះពុទ្ធរូបដ៏ធំមួយអង្គសាងលើភ្នំ មានពណ៌មាសឆ្អិនឆ្អៅ។

អ៊ំម្ចាស់ផ្ទះបានប្រាប់ខ្ញុំថា ពីមុនទីនេះគឺសុតតែជាព្រៃ មានព្រះសង្ឃជាច្រើនអង្គ និមន្តមកធុត្តុងនៅទីនេះ។ ចុះពីឡានម្ចាស់ផ្ទះរៀបចំអង្ករ ឱ្យខ្ញុំពីរថង់ប្រមាណ១គីឡូ ចៅប្រុសគាត់ពីរនាក់ម្នាក់១គីឡូដូចគ្នា ដើរឡើងភ្នំ រួចធ្វើបុណ្យនៅលើកំពូលភ្នំ។ ថ្ងៃក្ដៅក្រហែង បន្ទាប់លាបឡេការពារកំដៅថ្ងៃរួច (មិនមែនរបស់ខ្ញុំទេ របស់ចៅប្រុសម្ចាស់ផ្ទះ) យើងផ្តើមដើរឡើងភ្នំ។ តំបូងខ្ញុំគិតថាមិនខ្ពស់ទេ ព្រោះគិតថាយើងឡើងភ្នំដែលមានរូបសំណាក់ព្រះពុទ្ធ តែវាមិនមែនជាការពិតទេ ព្រោះភ្នំខ្ពស់មួយទៀតកំពុងរង់ចាំ។ ដើម្បីទៅដល់កំពូលភ្នំ យើងត្រូវដើរ ៣៧៩០កាំ ដើរដំបូងៗសប្បាយៗ ដល់កាំ ២០០០ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមហត់ ញ័រជើង ព្រមអាកាសធាតុដ៏ក្ដៅផង។

សង្រ្គាមចិត្តបានកើតឡើង ខ្ញុំគិតថាចង់ចុះចាញ់ម្ដងៗទៅហើយ តែទោះយ៉ាងណាក៏នៅតែស៊ូ។ ទោះបីក្ដៅ តាមផ្លូវឡើងមានកូនហាងតូចៗលក់ភេសជ្ជៈផ្សេងៗសម្រាប់អ្នកដំណើរ។ ដល់កាំ ៣០០០ ខ្ញុំហត់ឡើងចង់អស់មែនទែន ខ្ញុំទើបដឹងថាខ្លួនឯងនេះអាយុច្រើនណាស់ហើយ រាងកាយឱ្យសញ្ញា ម្យ៉ាងក៏ដោយសារខ្ញុំមិនដែលទៅហាត់ប្រាណមួយឆ្នាំជាងទៅហើយ។

ជាចុងក្រោយខ្ញុំក៏បានទៅដល់កំពូលភ្នំ។ កំពូលភ្នំនេះ គ្មានអីគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍នោះទេ មានស្លាកសញ្ញាមួយសរសេរថា ទីបំផុតអ្នកក៏ធ្វើបាន ៣៧៩០កាំ។ សំរាកបន្ទិចយើងយកអង្ករទៅធ្វើបុណ្យ លើកំពូលភ្នំនេះក៏មានអាហារបួសមិនគិតថ្លៃផងដែរ។ ខ្ញុំបានធ្វើបុណ្យ ធ្វើសង្ឃៈទាន ឧទ្ទិសដល់ប៉ា។ ខាងលើនេះមានសំណាក់ព្រះពុទ្ធរូប មានរូបព្រះម៉ែគួនអ៊ីម មានរូងភ្នំតូចមួយ ខ្ញុំបានចូលទៅមើល តែពុំមានអីទេ មានតែរូបសំណាក់សម្រាប់បូជាមួយចំនួន។ ដោយប្រើថាមពលច្រើនក្នុងការឡើងភ្នំ ខ្ញុំបានទៅទទួលទានបបរបួសឥតគិតថ្លៃមួយកូនចាន។

ក្រោយមកខ្ញុំក៏បានដើរចុះមកវិញ លើកំភួនជើងខ្លាំងណាស់។ ដល់ឡានម្ចាស់ផ្ទះទិញបាយថ្ងៃត្រង់ឱ្យខ្ញុំមួយប្រអប់ ហូបឡើងឡានរួចយើងធ្វើដំណើរមកបាងកកវិញ។ មកដល់ផ្ទះវិញម៉ោងប្រហែល ៧ ជាងយប់។

ដំណើរកម្សាន្តទៅកាន់ប្រទេសឡាវ ខែវិច្ឆិកា 15, 2022

ដំណើរកម្សាន្តនេះ ជាដំណើរកម្សាន្តលើកទី១ក្នុងជីវិតខ្ញុំទៅកាន់ប្រទេសឡាវ ដែលមានរយៈចម្ងាយប្រមាណ ៦៥០ គ.ម ពីក្រុងបាងកករាជាណាចក្រថៃ ទៅកាន់ក្រុងវៀងចន្ទន៍សាធារណរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យប្រជាមានិតឡាវ (ភាសាលាវ៖ ສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕປະຊາຊົນລາວ)។ ដំណើរកម្សាន្តលើកនេះ មានសមាជិក ៣ នាក់ ទីមួយខ្ញុំ ទីពីីរមិត្តខ្ញុំរៀននៅសកលមហិដុន និង ទីបីសិស្សប្អូនម្នាក់រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យបច្ចេកវិទ្យាឃីងមង្គុតធនប៊ុរី គាត់ទាំងពីរជាបេក្ខភាពបណ្ឌិត ខណៈខ្ញុំចប់បានមួយឆ្នាំហើយ។ ការធ្វើដំណើរលើកនេះ ខ្ញុំទទួលបន្ទុកសិក្សា រៀបគំរោង (ប្រឹក្សាជាមួយសមាជិកទាំងពីីរ) និងដំណើរការឯកសារ ពីរនាក់ទៀតឆ្លាស់គ្នាបើកបរ ដោយយើងសម្រេចចិត្តយករថយន្តផ្ទាល់ខ្លួនចូលប្រទេសឡាវ។ នាថ្ងៃទី ១១ តុលា ឆ្នាំ២០២២ ពេលល្ងាចខ្ញុំចេញពីធ្វើការ ខ្ញុំជិះឡានក្រុងទៅឈប់នៅវិមានរំលឹកអនុស្សាវរីយ៍ កណ្តាលក្រុងបាងកក (Victory Monument) ជាកន្លែងដែលសមាជិកមកផ្តុំគ្នា សិស្សប្អូនមកដល់មុុន មិនយូរប៉ុន្មានមិត្តខ្ញុំរៀននៅសកលមហិដុន បានបើកឡានមកយក ដំណើរកម្សាន្តចាប់ផ្តើមត្រង់នេះ។

តាមគម្រោង យើងធ្វើរដំណើរពេលយប់ រួចឈប់សំរាកនៅខេត្តមហាសារៈខាម ឬ ខនកេន។ យើងធ្វើដំណើរកាត់តាម អយុធ្យា សារៈបុរី រួចកាត់តាម នគររាជសីម៉ា ទើបទៅដល់ខនកេន ដោយសំរេចរើសយកខេត្តខនកេន ជាកន្លែងសម្រាប់សំរាកយប់នេះ។ ល្ងាចនោះនៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំបានរៃអង្គាសលុយសមាជិកទាំងអស់ មកដាក់ជាថវិការួមដើម្បីចំណាយ យើងឈប់បរិភោគអាហារពេលល្ងាច ព្រមចាក់សាំងឡាន។ ធ្វើដំណើរពេលឈប់ ផ្លូវទូលាយ ធ្វើដំណើរបានលឿន ការពិតពួកយើងបានវិភាគ និង សិក្សារួចមកហើយលើបញ្ហានេះ។ ម៉ោងប្រមាណ ២ ភ្លឺ ពួកយើងធ្វើដំណើរមកដល់ ខនកេន អ្វីដែលគួរឱ្យអស់សំណើចនោះគឺ យើងចូលលេងក្លឹប ផឹកបៀ ស្តាប់តន្រ្តី មុនដើររកសណ្ឋាគារដេក ហាហា នេះហើយជិវិត! ម៉ោង៣កន្លះទៀបភ្លឺ ខណៈកំពុងក្រេបបៀត្រជាក់ៗក្នុងក្លឹប យើងកក់សណ្ឋាគារបានតាមអ៊ីនធើណេតបានសំរេច ចេញពីក្លឹបយើង ចុះឈ្មោះចូលសម្រាកក្នុងសណ្ឋាគារ។ ខ្ញុំបង្គាប់ឱ្យសមាជិកទាំងអស់ ជួយគ្នាបំពេញឯកសារសំខាន់ៗមានដូចជា Re-entry វីសា ឯកសារនាំរថចេញពីប្រទេសថៃ និង ចូលប្រទេសឡាវជាដើម។ ពួកយើងបំពេញទាំងស្រវឹង និងងងុយ បំពេញរួចម៉ោងប្រហែល ៤ កន្លះភ្លឺ ថ្ងៃ១២ តុលា ២០២២។ ម៉ោង ១០ព្រឹក ពួកយើង checkout ពីសណ្ឋាគារ យើងទៅហូបអាហារពេលព្រឹក (មិនច្បាស់ថាអាហារពេលព្រឹក ឬ ថ្ងៃត្រង់) នៅខនកេន រួចឆ្លៀតទៅ Home Pro ដើម្បីទិញថ្មសោឡាន។ តាមផ្លូវមានកន្លែងខ្លះគេកំពុងជួសជុល ម៉ោងប្រហែល ១ កន្លះរសៀល យើងបានមកដល់ទឹកដីខេត្តណងខាយ យើងឈប់សំរាកហូបបាយថ្ងៃត្រង់នៅទីនេះ យើងហៅអាហារអ៊ីសាន ញ៉ាំមួយទំហឹងមនុស្សចាស់។ ម៉ោងប្រហែលជា៣កន្លះ យើងបានមកដល់ព្រំដែនថៃ-ឡាវ ច្រកណងខាយ អ្វីដែលអង្រួនដួងចិត្តពួកយើងនោះ គឺនារីថៃ-ឡាវអ្នកដំណើរឆ្លងព្រំដែន ស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់ ស្ទើតែធ្វើអោយពួកយើងភ្លឹកស្មារតី ហាហា ពួកយើងចាប់ផ្តើមដំណើរការឯកសារផ្សេងៗ។ ដំបូង Re-Entry វីសា ដោយសារពួកយើងកាន់វីសាថៃ ដូចនេះរាល់ពេលដែលលពួកយើងចាកចេញពីប្រទេសថៃ ដើម្បីអោយវីសាយើងមានសុពលភាព តម្រូវអោយពួកយើងធ្វើ Re-Entry អ្នកមករៀនថៃគ្រប់គ្នា ប្រកដជាយល់ច្បាស់លើបញ្ហានេះ។ យើងបង់ម្នាក់ ១០០០បាត ដោយយើងបានត្រៀមឯកសារមកគ្រប់ចំនួន ដូច្នេះដំណើរការនេះមិនស៊ីពេលច្រើននោះទេ។ បន្ទាប់មកយើងរត់ឯកសារឡាន ដំបូងត្រូវទៅសុំ QR Code វាយលើលិខិតឆ្លងដែនឡាន (ឡានតម្រូវឱ្យមានលិខិតឆ្លងដែនដូចមនុស្សដែរ ប្រទេសថៃព័ណ៌ស្វាយ) រួចបំពេញឯកសារទាក់ទងការនាំរថចេញ (Information of Conveyance) ចុងក្រោយបំពេញឯកសារ ព័ត៌មានអ្នកបើក និង អ្នកដំណើរ។ ពួកយើងរត់ទៅរត់មកពេញហ្នឹង ព្រោះវាជាលើកទី១ ម្យ៉ាងដោយសារខ្ញុំបានសិក្សាព័ត៌មានមកច្រើនគួរសមដែរ ជាហេតុធ្វើឱ្យដំណើរការគ្រប់យ៉ាងលូន រហូតដល់វគ្គត្រួតរថ (ត្រូវបើកកញ្ចក់ឡានទាំងអស់ ដើម្បីឱ្យមន្ត្រីគេអាចឃើញខាងក្នុងឡានបាន) ចុងក្រោយបង់ប្រាក់ឆ្លងស្ពានមិត្តភាពថៃ-ឡាវ (International Friendship Bridge 1) ២០បាត។

ម៉ោង ៤កន្លះល្ងាច យើងបើករថយន្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងចូលទឹកដីឡាវដោយជោគជ័យ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រំភើបពេលដែលបានឃើញរូបភាពតាមដងផ្លូវ ក្នុងចិត្តខ្ញុំស្រម៉ៃដល់ រូបភាពមនុស្សម្នាក់ដែលហ៊ានឆ្លងព្រំដែន Comfort Zone របស់ខ្លួន ឆ្ពោះទៅកាន់ស្ថានទីដែលថ្មីៗ ពោលគឺ Learning Zone នោះឯង តែៗៗៗៗៗ នៅ! នៅរត់ឯកសារខាងឡាវមួយវគ្គទៀត។ ការបើកបរនៅថៃតម្រូវឱ្យបើកខាងឆ្វេង មកដល់ឡាវត្រូវបើកខាងស្តាំ។ តំបូងពួកយើងត្រូវដើរទៅរកទូរ Smart VAT ដើម្បីបំពេញព័ត៌មានរថយន្ត រួចធ្វើការបង់ប្រាក់។ បន្ទាប់មកយើងបំពេញឯកសារប័ត្រចេញចូលប្រទេសឡាវ រួបរួមឯកសារទាំងអស់ដាក់ឱ្យប៉ូលីសឡាវ រួចគាត់វាយត្រាលើលិខិតឆ្លងដែនយើងទាំងបីនាក់ ខាងមន្ត្រីឡាវចេញឯកសារមួយច្បាប់ទៀតទាក់ទងនិងតារាងអ្នកដំណើរ ដើម្បីឱ្យយើងបំពេញ បំពេញរួច រួបរួមវាជាមួយវិក្ក័យបត្រ Smart VAT យើងដើរទៅកាន់រថយន្តយើង ហើយបើកវាកាត់ដានត្រួតឡាវ បង្ហាញឯកសារដល់មន្ត្រី ដោយរថយន្តត្រូវបើកបង្អួចទាំងអស់ ដើម្បីមន្ត្រីឡាវអាចឃើញក្នុងឡានយើង គ្រប់យ៉ាងដំណើរការយ៉ាងរលូន ម៉ោង៥កន្លះល្ងាច យើងអាចបើកឡានក្នុងទឹកដីឡាវជាផ្លូវការបាន។

ក្រោយមកពួកយើងបានប្តូរលុយថៃបាតទៅគីបឡាវ (១បាត = ៤៩០ គីបនាពេលនោះ) ពួកយើងទិញស៊ីមកាតឡាវមួយ ដើម្បីបើកមើល GPS រកផ្លូវធ្វើដំណើរទៅក្រុងវៀងចន្ទន៍ មានលួចសួរតម្លៃបៀឡាវទៀត ហិហិ។ ក្នុងចិត្តរំភើបតិចតួចដែរ ព្រោះវាជាលើកទីមួយចូលប្រទេសឡាវ សង្កេតឃើញថា ខ្ញុំអាចប្រើភាសាថៃសន្ទនាជាមួយបងប្អូនឡាវបាន ដោយពួកយើងយល់គ្នា ពុំចាំបាច់ប្រើភាសាអង់គ្លេស (ខ្ញុំចេះថៃ និង អង់គ្លេស)។ តាមដងផ្លូវនាពេលរាត្រី ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា វាស្រដៀងទៅហ្នឹងស្រុកខ្មែរដែរ។ ម៉ោង ៦ កន្លះល្ងាច យើងបានមកដល់ក្រុងវៀងចន្ទន៍ បន្ទាប់ពី Checking ផ្ទះសំណាក់រួច (កក់តាំងតែពីនៅបាងកកតាម Booking.com ហើយចង់ប្រាប់ថាពិភពលោកអោយបានដឹងថា បុគ្គលិកស្អាត និយាយឡាវពីរោះ ហិហិ លង់) ពួកយើងចេញក្រៅ ដើររកកន្លែងដើម្បីទទួលទានអាហារពេលល្ងាច ដើរទៅដើរមក ដើរកាត់ម៉ាតមួយ ឆ្លៀតមើលប្រភេទនិងតំលៃស្រាបៀឡាវ ជាចុងក្រោយហូបអាហារតាមដងផ្លូវដដែល បុកល្ហុង ឡាប សាច់អាំង ខ្ញុំរត់ទៅទិញបៀឡាវមកបីកំប៉ុងនៅម៉ាត មកផឹកតេសៗកំដរបរិយាកាស ភ្លៀងក៏រលឹមធ្លាក់ស្រិចៗមកទៀត ក្បែរៗតុរក៏មាននិស្សិតស្រីឡាវមកអង្គុយញ៉ាំក្បែរៗ ចង់តែទៅសួរពួកគាត់ថា អត់ទោសបាទ ចង់មានគូរជាជាតិខ្មែរទេបាទ? ហិហិ សិស្សប្អូនអ្នកសួរ! ម្តុំៗនេះសង្កេតឃើញថាមានសំរាមច្រើន តែបងប្អូនក្បែរនោះគាត់ប្រាប់ថា ឡាវទើបតែប្រារព្វពិធីបុណ្យអ្វីម្យ៉ាងរួច បណ្តាលឱ្យសល់សំរាមបែបនេះ។ និយាយពីផ្ទះសំណាក់យើង នៅទល់មុខវត្តមួយ ពេលជិះមកតំបូងដោយវត្តបើកភ្លើងច្រើនព៌ណពេក មិត្តខ្ញុំច្រឡំថាក្លឹប ហិហិ ត្រលប់មកផ្ទះសំណាក់ពួកយើងសំរាកបន្ទិច ងូតទឹករួច ដល់ពេលដើរលេងយប់ យ៉េៗៗៗៗៗ ម៉ោង ១០កន្លះយប់ យើងទៅលេង ម៉ាកធូ (Mark Two) ហៅបៀឡាវដបមកញ៉ាំ ស្តាប់តន្រ្តីឡាវ តែគាត់ច្រៀងតែបទថៃ។ ខ្ញុំចង់បានបរិយាកាសបែបឡាវៗ មិនមែនថៃៗបែបនេះ តែក៏ពិបាកថាដែរ បងប្អូនឡាវគាត់ថាវាជារៀងធម្មតាទៅហើយនៅស្រុកឡាវ។ ម៉ោង ១២ កន្លះយប់យើងចូលក្លឹប នៅម៉ាកធូដដែល ខ្ញុំផឹកបៀឡាវអស់ច្រើនណាស់ រហូតម៉ោង ២យប់ជាងទើបយើងត្រលប់មកផ្ទះសំណាក់វិញ។

ព្រឹកថ្ងៃ ១៣ តុលា ២០២២ ម៉ោង ១០ព្រឹក រៀបចំរួចរាល់ពួកយើង Checkout ផ្ទះសំណាក់ ជម្រាបលាបុគ្គលិកដ៏គួរឱ្យស្រលាញ់ មិនដឹងថ្ងៃណាបានជួបនាងទៀត ហិហិ ពួកយើងមានគម្រោងទៅដើរលេងទ្វារជ័យជាកន្លែងតំបូង យើងចតរថតាមដងផ្លូវក្បែរទ្វារជ័យ រួចដើររកអាហារថ្ងៃត្រង់ញ៉ាំ មានកន្លែងមួយសម្បូរបុគ្គលិកធ្វើការជនជាតិឡាវចូលចិត្តមកជាលក្ខណៈ local យើងក៏សម្រេចចិត្តថាសាកល្បងដែរ។ យើងហៅអាហារឡាវមកញ៉ាំពិសេសគឺ បាយដំណើប ឡាបត្រី ឡាបសាច់គោ ស្ងោអ្វីម្យ៉ាង។ ខណៈកំពុងញ៉ាំ ខ្ញុំក៏បានសង្កេតមើល វិធីជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់បុគ្គលិកជនជាតិឡាវ។ គិតលុយរួច យើងទៅលេងទ្វារជ័យ ចតឡានក្បែទ្វារជ័យ យើបានថតរូបលេង ដើរមើលបរិយាកាស សិស្សប្អូនជួយទិញអាវយឺតប្រទេសឡាវមួយ សង្កេតឃើញថាសម្បូរជនជាតិថៃមកលេងជាច្រើន ខ្ញុំបានជួយថតរូបយាយតាមួយគូរ ចៃដន្យទូរស័ពគាត់អស់ម៉េម៉ូរី។ យើងបន្តរដំណើរទៅកាន់វត្តព្រះធាតុហ្លួង នៅកន្លែងលក់សំបុត្រ មានលោកតាចំណាស់ម្នាក់ជាអ្នកលក់សំបុត្រ គាត់ឱ្យបង់លុយតែពីរ ចំលែកត្រង់ថាយើងមកគ្នាបីនាក់ ។ ដើរទស្សនារួច ថតរូបរួច ចូលបន្ទប់ទឹករួច ចេញមកវិញពួកយើងបានសន្ទនាជាមួយបងប្អូនឡាវ ជាអ្នកលក់ស៊ីមកាត ពួកគាត់គ្មានបំណងមកលក់ដូរនៅទីនេះទេ ពួកគាត់គ្រាន់តែមកសំរាកនៅក្បែៗវត្តព្រះធាតុហ្លួងនេះ ពួកយើងសាកសួរពួកគាត់ពីនេះពីនោះ មិិត្តខ្ញុំសួររឿងក្លឹបរាត្រីដែលជានជាតិឡាវចូលចិត្តទៅលេង ^^ ឯខ្ញុំនិងសិស្សប្អូនជួយទិញស៊ីមពួកគាត់ម្នាក់មួយៗ។ ចេញពីទីនោះ ពួកយើងបើកឡានចេញទៅជាយក្រុង ដើម្បីទៅលេងវត្តមួយ ដែលបងប្អូនអ្នកលក់ស៊ីមកាតគាត់បានណែនាំ តែផ្លូវលំបាករលាក់ តែទីបំផុតយើងក៏បានទៅដល់ តែវត្តពុំសូវស្អាតទេ។ ចេញពីវត្តជាយក្រុង យើងទៅយកសិស្សប្អូន២នាក់ទៀត ដែលគាត់ធ្លាប់រៀននៅថៃ ហើយមកធ្វើការនៅវៀងចន្ទន៍នេះ។ គាត់ជាកូនភ្លោះ ហើយថ្ងៃនេះជាថ្ងៃកំណើតរបស់ពួកគាត់ផងដែរ ពួកយើងបានទៅញ៉ាំអាហារនៅភោជនីដ្ឋានមួយនៅកណ្តាលក្រុង ខ្ញុំជូនអំណោយថ្ងៃខួបពួកគាត់ ម្នាក់សៀវភៅមួយក្បាល។ បន្ទាប់ពីញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជុំគ្នារួចមក ពួកយើងជូនពួកគាត់ទៅផ្ទះ រួចយើងបន្តររកសណ្ឋាគារសម្រាប់គេងយប់នេះ។ តាមរយៈអ៊ីនធើណេត ខ្ញុំកក់បន្ទប់សណ្ឋាបាន បន្ទាប់ពី Check-in រួច យើងសំរាកបន្ទិច ម៉ោងប្រហែល១០យប់ បិសាចរាត្រីចេញដើររាតត្បាតទៀតហើយ ហាហា ពួកយើងទៅផឹកបៀ ស្តាប់តន្ត្រី នៅហាងមួយឈ្មោះថា តាំងឡាក់។ ម៉ោងប្រហែល ១២យប់ ចេញពីតាំងឡាក់ ដោយមានការណែនាំពីបុគ្គលិកទីនោះ យើងទៅលេងក្លឹបឈ្មោះថា ដុតទ័រ អូស្កា តែពួកយើងមានអារម្មណ៍ថា គ្រប់យ៉ាងថ្លៃខុសធម្មតា ម៉ឺនុយក៏អក្សរចិនទៀត ពួកយើងក៏បានចាកចេញពីទីនោះ ត្រលប់មកសណ្ឋាគារវិញ។

ព្រឹកថ្ងៃ ១៤ តុលា ២០២២ ពួកយើង Checkout ពីសណ្ឋាគារ រួចទៅញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់នៅកន្លែងម្សិលមិញ ពោលគឺកន្លែងដដែល ក្បែរៗទ្វារជ័យ។ ថ្ងៃនេះយើងមានគម្រោងទៅលេងវាំងវៀង។ អាហារដែលពួកយើងហៅ មានបុកល្ហុងឡាវ គុយទាវឡាវមិនដាក់សរសៃមី សាច់អាំង បាយដំណើប ។ល។ ដោយពួកយើងត្រូវចាំ សិស្សប្អូនពីរនាក់ទៀត ចេញពីធ្វើការដើម្បីទៅវាំងវៀងជាមួយគ្នា ដូច្នេះពួកយើងសម្រេចចិត្តថា ទៅផឹកកាហ្វេដើម្បីសំរាករង់ចាំពួកគាត់ រួចក៏ដើររកហាងកាហ្វេ។ មកដល់ហាងកាហ្វេមួយ ទីនោះមានក្មេងស្រីជំទង់ជាច្រើន ខណៈរង់ចាំនៅហាងកាហ្វេនេះ ដួងនេត្រាខ្ញុំបានជំពប់លើបុប្ផាឡាវមួយទង អ្វីដែលហួសចិត្តនោះគឺ នាងមានអាយុត្រឹមតែ១៤ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ អាចធ្វើជាកូនស្រីខ្ញុំបាន ហាហា ក្តីស្រម៉ៃរលំរលាយ! ម៉ោង ៤ កន្លះ យើងប្តូរហាងកាហ្វេទៅ ហាង Amazon ក្បែរកន្លែងសិស្សប្អូនភ្លោះធ្វើការ ខ្ញុំកម្មង់សូកូឡេតមួយកែវ បង់ប្រាក់ជាលុយបាត លុយគីបដាច់ស្តុកអស់ហើយ។ ៥ល្ងាចពួកយើងចាកចេញពីវៀងចន្ទន៍ ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅវាំងវៀង តាមផ្លូវហាយវេហ៏ ផ្លូវល្បើនលឿនរបស់ឡាវ សាងសង់ដោយប្រទេសចិន។ មុនចាកចេញយើងទិញបាយដំណើប សាច់គោអាំងតែស្វិតបន្ទិច តាមដងផ្លូវ ញ៉ាំជាអាហារពេលល្ងាចលើឡាន។ ដល់វាំងវៀង GPS នាំផ្លូវទៅរកកន្លែងស្នាក់ខុស ទាល់តែពួកយើងខលសួរម្ចាស់ផ្ទះសំណាក់ រួចគាត់ជិះម៉ូតូមកយកយើង ទើបយើងទៅដល់ផ្ទះសំណាក់ជាស្ថាពរ។ កន្លែងយើងស្នាក់ វាជាផ្ទះថ្មចាស់ៗ ខាងមុខយើងអាចមើលឃើញភ្នំ មានទឹកហូរ សរុបមកកន្លែងយើងស្នាក់ពុំសូវស្អាតប៉ុន្មានទេ មានធូលីច្រើន តែសំខាន់គឺតម្លៃថោក ជនជាតិបរទេស្នាក់នៅច្រើន។ តំបូងយើងគិតថាគេងរួមគ្នា តែបន្ទាប់ពីពិនិត្យមើលបន្ទប់រួច ជាបន្ទប់គ្រួសារមានគ្រែ ៥ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មិនសូវសាកសមសម្រាប់សិស្សប្អូនភ្លោះ ព្រោះទ្វារបន្ទប់ទឹកមានបញ្ហា ពួកគាត់ជាស្រី វាមិនសូវសមនិងកុំឱ្យមិនស្រណុកចិត្ត ពួកយើងសម្រេចចិត្តកក់បន្ទប់មួយទៀតសំរាប់ពួកគាត់។ អាកាសធាតុនៅទីនេះ ផ្តើមចុះត្រជាក់ បន្ទាប់ពីសំរាកបន្ទិចមក ពួកយើងដើររកអីញ៉ាំ និង ដើរមើលបរិយាកាសពេលរាត្រីនៅវាំងវៀង ពួកយើងញ៉ាំហ្វឺឡាវ នៅហាង local មួយកន្លែង បន្ទាប់មកដើររកកន្លែងញ៉ាំបៀជជែកគ្នាលេង ហាងតំបូងដែលយើងចូល បរិយាកាសហាក់ដូចនៅស្រុកចិន ហិហិ អង្គុយបានបន្តិច ម្យ៉ាងដោយពុំទាន់បានកម្មង់អាហារ ពួកយើងសម្រេចចិត្តដូរហាង ហាងចុងក្រោយអ៊ូអរល្មម សម្រួលឱ្យយើងអាចជែកគ្នាលេងបាន យើងហៅបៀឡាវពីរបីប្រភេទមកសាក ក្រោយមកយើងទៅហាងម៉ាស្សា លើកតំបូងម៉ាស្សានៅឡាវ ខ្ញុំជាមនុស្សដែលធម្មតាៗជាមួយរឿងម៉ាស្សា ខ្ញុំមានឧកាសបានសំភាសបុគ្គលិកម៉ាស្សាពីនេះពីនោះជាភាសាថៃ ជាចុងក្រោយពួកយើងត្រលប់មកកន្លែងស្នាក់វិញដោយសុវត្ថិភាព។

ព្រឹកថ្ងៃ ១៥ តុលា ២០២២ ពួកយើង Checkout ពីកន្លែងស្នាក់។ ពេលព្រឹកសិស្សប្អូនភ្លោះគាត់ទៅដើរលេងផ្សារនៅតំបន់នេះ ជាផ្សារបែប Local គាត់ទិញនំប៉័ងសាច់ឡាវ និង ទឹកសណ្តែកឱ្យពួកយើងជាអាហារពេលព្រឹក។ នៅទីនេះប្រជាជនក្រាលកន្ទេល លក់ទំនិញតាមចិញ្ចើមថ្នល់។ ខ្ញុំបានថតរូបទេសភាពនាព្រឹកព្រលឹម រួចថតវីឌីអូសម្ភាសសមាជិកគ្រប់រូបផងដែរ ទុកជាអនុស្សាវរីយ៏។ លើឡាន បន្ទាប់ពីពិភាក្សាគ្នារួច ពួកយើងសម្រេចចិត្តថាទៅលេង ណាមសៃ (Nam Xay Viewpoint)។ តាម GPS វានាំទៅផ្លូវដែលគេបិទ បន្ទោសវាមិនបានទេ កំហុសគ្រប់យ៉ាងមកពីមនុស្ស យើងក៏ធ្វើដំណើរតាមផ្លូវផ្សេងទៀត ចុងក្រោយដល់ដូចគ្នា។ មុនដល់ណាមសៃ យើងឆ្លៀតឈប់ថតរូបទេសភាពស្អាតតាមផ្លូវ។ ណាមសៃជាភ្នំមួយដែលចោតខ្លាំង ពិបាកឡើង ពេលឡើង ខ្ញុំស្ទើរក្អួតម្ដងៗ កម្ពស់ប្រហែល ៣៥០ ម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ តែវាគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់នៅពេលភ្លៀងធ្លាក់ ហើយបង្កការលំបាកខ្លាំងដល់មនុស្សចាស់ ឬ មនុស្សធាត់ តែបើយើងជំនះឧបសគ្គ ហើយឡើងដល់កំពូលបាន នោះយើងនឹងទទួលបានរង្វាន់ដ៏ធំធេង ពោលគឺទេសភាពស្រស់ស្អាត ស្អាតខ្លាំងណាស់ សំលឹងទៅទីណាក៏ពណ៌បៃតង មាន Youtuber ជាច្រើនមកកន្លែងនេះ។ ហាយឡាយសំខាន់គឺ ម៉ូតូពីរគ្រឿងលើកំពូលភ្នំ ព្រមទង់ជាតិឡាវ ភ្លេចប្រាប់ថាត្រូវទិញសំបុត្រដើម្បីឡើងភ្នំ។ ចង់ប្រាប់ថានារីៗស្លៀកសំពត់ខ្លីៗលិចលើលិចក្រោមកុំឡើងអី ព្រោះមើលពីខាងក្រោមឃើញទាំងអស់ ដោយបំណងល្អទេបាទ! ដល់កំពូលភ្នំមានមនុស្សច្រើនកុះករ ពិសេសគឺជនជាតិថៃតែម្តង ខ្ញុំខ្មែរទេបាទ តាមផ្លូវឡើងយើងបានសន្ទនាជាមួយប្រជាជនថៃជាច្រើន។ យើងថតរូប ខ្ញុំព្យាយាមសម្លឹងមើលទេសភាពជុំវិញ ដើម្បីផ្តិតទុកក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ និង ការចង់ចាំរបស់ខ្ញុំ។ ចុះពីភ្នំវិញប្រើពេលតិច មិនហត់ដូចកាលឡើងទេសម្រាប់ខ្ញុំ ចុះមកវិញពួកយើងទៅរកញ៉ំអាហារថ្ងៃត្រង់ នាហាងមួយតាមបណ្តោយស្ទឹង។ ស្ទឹងនេះទឹកត្រជាក់ យើងអាចជួលទូកមកចែវ ឬបណ្តែតពងតាមទឹកបាន។ ហៅអាហាររួច ពួកយើងហូបអាហារថ្ងៃត្រង់ដោយក្តីរីករាយ។ នៅវាំងវៀងមានប្លូឡាគូនទាំងអស់ចំនួន ៣ ដោយពេលវេលាមានដែនកំណត់ ពួកយើងសម្រេចចិត្តថាទៅលេងតែប្លូកាគូនទី៣ប៉ុណ្ណោះ ។តាមផ្លូវ រំលឹកដល់ស្រុកខ្មែរ ផ្លូវហុយ តែមានទេសភាពតាមបណ្តោយផ្លូវស្រស់ស្អាត ទេសចរណ៍ភាគច្រើន ជួលម៉ូតូកង់បួនជិះលេង ខណៈពួកយើងមានឡានហើយ ចាំបាច់អីអស់លុយថែមទេ។ ចុងក្រោយពួកយើងធ្វើដំណើរមកដល់គោលដៅ មានតែខ្ញុំទេដែលលេងទឹកនៅប្លូឡាគូន សមាជិកផ្សេងៗមិនចូលរួម បើមានគ្នាលេងច្រើន សប្បាយជាងនេះទ្វេរដង។ ប្លូឡាគូនទី៣នេះ ស្រដៀងស្រះហែលទឹក ហាហា ខ្ញុំលួចនោមដាក់ទឹកដែរ ហាហា សូរី អាម សូរី! ក្រោយពីប្តូរខោអាវសើម ជូតខ្លួនរួច ពួកយើងបានចាកចេញពីប្លូឡាគូន ត្រលប់មកក្រុងវៀងចន្ទន៍វិញ តាមផ្លូវល្បឿនលឿនដដែល តាមផ្លូវគឺដូចដើមស្ងាត់ៗ ពុំសូវមានរថយន្តធ្វើដំណើរទៅមកទេ។ មកដល់វៀងចន្ទន៍ពេលល្ងាច ពួកយើងទៅលេងមាត់ទន្លេមេគង្គ ម្ខាងថៃឯម្ខាងទៀតឡាវ យើងទៅមើលរូបសំណាក់ព្រះចៅអនុវង្ស (Chao Anouvong Statue) គាត់ចង្អុលទៅទឹកដីថៃ សង្ស័យក្រើនរំលឹកដល់ប្រជាជនឡាវទាំងឡាយថា នោះគឺអតីទឹកដីឡាវ។ ពួកយើងញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគ្នាជាលើកចុងក្រោយ នាហាងមួយតាមមាត់ទន្លេ បន្ទាប់ពីនេះយើងបានជូនសិស្សប្អូនភ្លោះទៅកន្លែងស្នាក់របស់គាត់វិញ។

ល្ងាចថ្ងៃដដែល ពួកយើងត្រូវរកសណ្ឋាស្នាក់ម្ដងទៀត ព្រោះជាយប់ចុងក្រោយនៅវៀងចន្ទន៍ប្រទេសលាវ ហើយរកបានតាមរយៈអ៊ីនធើណេត។ បន្ទាប់ពី Check-in ហើយសំរាកបន្ទិច ខ្ញុំនិងមិត្តខ្ញុំរៀននៅមហិដុន សម្រេចចិត្តថាទៅលេងតាំងឡាក់ម្ដងទៀត ដើម្បីផឹកបៀ ស្តាប់តន្ត្រី នាឱកាសចុងក្រោយ។ ទៅតែពីរនាក់ទេ សិស្សប្អូនមិនបានទៅ ដោយត្រូវនៅអានមេរៀនប្រលងអនឡាញស្អែក។ ចេញពីសណ្ឋាគារ មិនទាន់ទៅដល់គោលដៅផង ប៉ូលីសឡាវឃាត់រថយន្តយើង សួររកឯកសារ ចង្រៃអីពួកយើងអត់ដាក់តាមខ្លួន ទុកនៅសណ្ឋាគារ ខ្ញុំមានរូបដែលបានថតទុកខ្លះ ខ្ញុំបានបង្ហាញទៅគាត់ តែគាត់មិនព្រម ដូច្នេះមិត្តខ្ញុំត្រូវបើកឡានទៅយកឯកសារនៅសណ្ឋាគារវិញ ខណៈខ្ញុំចង់ដឹងរបៀបធ្វើការប៉ូលីសឡាវ ខ្ញុំក៏សូមនៅអង្គុយចាំក្បែរគាត់ដើម្បីសង្កេត លទ្ធផលគឺដូចជាខ្ញុំគិតមែន ហិហិ បន្ទិចមកមិត្តខ្ញុំត្រលប់មកវិញជាមួយឯកសារ ប៉ូលីសក៏ធ្វើស៊ីពួកយើងមិនបាន ព្រោះយើងត្រឹមត្រូវគ្រប់យ៉ាងតាមផ្លូវច្បាប់។ ពួកយើងទៅតាំងឡាក់ដោយរីករាយ តែនៅលើឡានខ្ញុំគិតបារម្ភខ្លាចថា ប៉ូលីសឡាវផ្លុំមាត់វាស់ជាតិអាល់កុល តែក្រោយពីសាកសួរបងប្អូនឡាវ គាត់ថាប៉ូលីសឡាវពុំធ្វើដូច្នោះទេ ដូច្នេះខ្ញុំនិងមិត្តខ្ញុំអាចផឹកដោយសេរី ផឹកអោយលិចថ្លើ ហិហិពួកយើងកម្មង់បៀឡាវមកញ៉ាំ ក្រុមតន្រ្តីលេងបទថៃទៀតហើយ បទឡាវល្បីៗក៏មានច្រើនមិនខ្វះ មិនព្រមលេង។ យប់បន្ទិចពួកយើងក៏ត្រលប់មកសណ្ឋាគារវិញទាំងស្រវឹងជោគជាំ បិទគូថថ្ងៃចុងក្រោយ។ ព្រឹកឡើងសិស្សប្អូនប្រលងដល់ម៉ោង ១២ កន្លះថ្ងៃត្រង់ ម្ចាស់សណ្ឋាតាមមកសួរ យើងក៏ពន្យល់គាត់តាមហ្នឹង។ បន្ទាប់មកយើង Checkout រួច យើងទៅរកអាហារថ្ងៃត្រង់នៅកន្លែងដែលធ្លាប់ទៅដើម្បីទទួលទាន តែថ្ងៃនេះថ្ងៃសំរាកអ្នកលក់សំរាកដែរ យើងក៏ទៅតាឡាតសៅទៅបាយទីនោះ បាយរួចយើងដើររកទិញរបស់ផ្ងើរអ្នកស្រុកថៃ យើងទិញតែបៀឡាវ ហាហា ខ្ញុំទិញបៀឡាវខ្មៅតែពីរដបប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំហត់នឹងវប្បធម៌ផ្ងើរទៅផ្ងើរមកណាស់។ ជាចុងក្រោយយើងស្កាត់ជួបសិស្សប្អូនភ្លោះដើម្បីលាពួកគាត់មុនទៅបាងកកវិញ។

មកដល់ព្រំដែនឡាវ-ថៃ យើងចតឡានទុក រួចពួកយើងត្រូវដើរទៅរកទូរ Smart VAT ម្ដងទៀត ដើម្បីបំពេញឯកសារបន្ថែម បញ្ហាគឺយើងមិនដឹងថាត្រូវធ្វើដូចម្តេច សំណាងល្អមានមន្ត្រីឡាវប្រចាំការម្នាក់ មកជួយពួកយើង។ បន្តរមកយើងវាយត្រាលើលិខិតឆ្លងដែនចេញពីប្រទេស ពួកយើងប្រមូលផ្តុំឯកសារទាំងអស់ដែលទាក់ទងនិងរថយន្ត បង្ហាញទៅមន្ត្រីឡាវ គាត់អនុញ្ញាតិ្តអោយយើងទៅ ចុងក្រោយបើកឡានឆ្លងស្ពានមិត្តថៃ-ឡាវ ចូលស្រុកថៃវិញ។ ជម្រាបលាប្រទេសឡាវ ថ្ងៃក្រោយខ្ញុំប្រាកដជាមកលេងម្ដងទៀត។ មកដល់ខាងថៃ ពួកយើងត្រូវបំពេញសាលាកបត្រចូលខាងថៃ កាលជិះយន្តហោះមកនៅដនមឿង គេមិនតម្រូវឱ្យបំពេញទេ តែទីនេះមិនដឹងយ៉ាងមិចឱ្យបំពេញ ខ្ញុំឆ្ងល់ដែរ ក្រោយវាយត្រាលើលិខិតឆ្លងដែនចូលថៃរួច យើងបើកឡានឆ្លងចំណុចត្រួតពិនិត្យ មន្ត្រីថៃឆែករៀបរយ ក៏ឱ្យយើងទៅ យើងលាក់បៀក្នុងកាតាប ហាហា។ ចូលដល់ទឹកដីណងខាយ ពួកយើងត្រូវធ្វើដំណើរទៅបាងកកវិញ តែមិត្តខ្ញុំដែលរៀននៅមហិដុន ចង់ស្កាត់ជួបមិត្តគាត់ដែលមានគ្រួសារនៅអ៊ុដនថានី ព្រោះខានជួបគ្នាជាយូរមកហើយ ហើយយូរៗទើបមានឱកាសបានមកលេងម្តុំនេះ។ យប់ម៉ោង ៧-៨ យប់ យើងធ្វើដំណើរទៅដល់ផ្ទះគាត់ តាមផ្លូវយើងឆ្លៀតចូល ៧-១១ទិញបៀលីអូ ឯបៀឡាវទុកផឹកនៅបាងកក ហាហា។ យើងទទួលទានអាហារពេលល្ងាចជាមួយគាត់និងក្រុមគ្រួសារ។ ដំបូងពួកយើងចង់ទៅបាងកកទាំងយប់ តែដោយឥទ្ធិពលសុរា ហើយចៃដន្យស្រវឹងស្រឺងៗគ្រប់គ្នា ក្លាចប៉ូលីសថៃចាប់ផ្លុំមាត់ សម្រេចសំរួមរករ៊ីស៊តក្បែៗដើម្បីសំរាកយប់នេះ។ មកដល់ រ៊ីស៊ត ម្ចាស់ Resort មកជល់កែវ ផឹកបៀបន្តរជាមួយពួកខ្ញុំ ព្រមជជែកលែងជាមួយពួកខ្ញុំ មួយសន្ទុះក្រោយមក ពួកខ្ញុំក៏ស្រវឹងទៅដេក។ ព្រឹកឡើង ខ្ញុំពុំបានងូតទឹកទេ រូតរះ Checkout ចេញមក ខ្លាចមកដល់បាងកកយប់ ព្រោះត្រូវធ្វើការថ្ងៃស្អែក ។ ម៉ោង ៦-៧ ល្ងាចពួកយើងបានមកដល់បាងកកដោយសុវត្ថិភាព។ ដំណើរកម្សាន្តរយៈចម្ងាយប្រមាណ ១៣០០គីឡូម៉ែត្រ សូមបញ្ចប់ត្រឹមនេះបាទ៕

ស៊ូរហូតបានបណ្ណបើកបរ ខែ​កុម្ភៈ 23, 2022

មេរៀនជីវិតទទួលបានពីបេសកកម្មលើកនេះគឺ ជោគជ័យ អាចកើតចេញការបរាជ័យ ម្ដងឬច្រើនលើកច្រើនសា តែសំខាន់សួរខ្លួនឯងថា រាល់ពេលបរាជ័យ យើងបានរៀនអ្វីខ្លះពីវា ព្រមបាក់ស្បាតខ្លបខ្លាច ឬក៏ស៊ូតរ? វាពិតជាមានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់ ដល់បេសកកម្មលើកក្រោយ។ បរាជ័យជាជ័យជម្នះកាលណាយើងសិក្សាពីវា តែកុំភ្លេច ត្រូវព្រមដោយភាពអំណត់អត់ធ្មត់ និងស៊ូ

ថ្ងៃ ១៤ កុម្ភៈដែលជាថ្ងៃទីវានៃក្តីស្រលាញ់ ខ្ញុំបានសុំច្បាប់កន្លែងធ្វើការ ទៅប្រលងបណ្ណបើកបរ ដោយថ្ងៃនេះ ខ្ញុំត្រូវធ្វើតែសបើកម៉ូតូ។ ២ម៉ោងបន្ទាប់ មកដល់កន្លែងធ្វើការវិញ ខ្ញុំបានបង្ហាញបណ្ណបើកបររបស់ខ្ញុំដល់មិត្តទាំងឡាយ ដោយក្តីរីករាយ។ ពីក្រោយក្តីរីករាយនេះ តើខ្ញុំឆ្លងកាត់អ្វីមកខ្លះ?

ដំណើរដើមទងនៃមេរៀនជីវិតលើកនេះ គឺផ្តើមចេញពីការចង់បើកម៉ូតូ ដើរកម្សាន្តគ្រប់តំបន់ក្បែរៗ កន្លែងធ្វើការនាក្រុងបាងកក (បច្ចុប្បន្នគេដូរឈ្មោះហើយ ក្រុងទេពមហានគរ)។ ខ្ញុំបានប្រឹក្សាជាមួយសិស្សច្បងម្នាក់ ដែលធ្វើការនៅកន្លែងជាមួយគ្នា (ដោយសារបានគាត់ណែនាំ ទើបខ្ញុំទទទួលបានការងារធ្វើនៅទីនេះ ម្យ៉ាងគាត់រៀនថ្នាក់បណ្ឌិតដូចខ្ញុំ រៀនជំនាន់មុនខ្ញុំ តែខ្ញុំចប់មុន 😀 ) គាត់បានឱ្យយោបល់ថា ការបើកបរគួរមានបណ្ណបើកបរ ខណៈប្រជាជនថៃជាច្រើនពុំមានបណ្ណបើកបរ តែក្នុងនាមជាជនបរទេសធ្វើការនៅថៃ បើមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីកើតឡើ់ង ពិបាកទាមទាសំណងពីខាងធានារ៉ាប់រ៉ង ប៉ូលីសអាចធ្វើស៊ីយើង ម្យ៉ាងយើងអាចក្លាយទៅជាជនបង្ករកំហុសផងដែរ នៅពេលមានគ្រោះថ្នាក់ណាមួយកើតឡើង បើទោះជាយើងបើកបរត្រឹមត្រូវ។ ពេលនោះហើយដែលខ្ញុំយកសំដីគាត់មកគិត រួចខ្ញុំបានស្វែងរកព័ត៌មានពីអ៊ីនធើណេតមកអាន មួយទៀតខ្ញុំក៏បានផ្ងើរសារទៅសួរសិស្សប្អូនម្នាក់ទៀត ដែលគាត់បើកម៉ូតូ អំពីបណ្ណបើកបរ។ សិស្សប្អូនខ្ញុំតបថា គាត់អត់មានទេ ម្យ៉ាងការប្រលងបណ្ណបើកបរមានការលំបាកខ្លាំងណាស់ ចំនួនសំណួរអាចមានដល់ទៅ ៣០០០ ម្យ៉ាងមិត្តសិស្សប្អូនដែលជាជនជាតិថៃ ក៏ពុំមាននរណាទៅធ្វើបណ្ណបើកបរដែរ ។ តាមព័ត៌មានដែលខ្ញុំបានអាន គឺត្រឹមត្រូវដូចសិស្សប្អូនបានប្រាប់ដែរ ព័ត៌មានបន្ថែមនោះគឺ សំណួរទាំង ៣០០០ ត្រូវបានចាប់ដោយចៃដន្យដោយប្រព័ន្ធកំព្យូទ័រ ចំនួន ៥០ ហើយឱ្យអ្នកប្រលងធ្វើ ខុសលើសពី ៥ ធ្លាក់។ សំណួរទាំងនេះ ដកស្រង់ចេញពី ប្រភពសំខាន់ៗបី ទីមួយគឺច្បាប់ចរាចរណ៏ស្រុកថៃ ទីពីរស្លាកសញ្ញានិងភ្លើងចរាចរណ៏ និងទីបីការថែទាំរថ។ ក្រៅពីសិស្សច្បងសិស្សប្អូន ព័ត៌មានពីអ៊ីនធើណេត ខ្ញុំបានសាកសួរអ្នកជិតខាងថៃ ដែលរស់នៅក្បែរគ្នាផងដែរ។ ដំនើរការទាំងនេះ ខ្ញុំហៅថាការប្រមូលទិន្នន័យ។

ថ្ងៃមួយខ្ញុំទៅទទួលទានអាហារថ្ងៃត្រង់ នាហាងតូចមួយក្បែរបន្ទប់ជួលខ្ញុំ ខ្ញុំបានសន្ទនាជាមួយមីងម្នាក់អំពីការប្រលងយកបណ្ណបើកបរ គាត់ណែនាំឱ្យទៅនាយកដ្ឋានរៀបចំដែនដី និង ដឹកជញ្ជូនខេត្តសមុទ្រប្រាកាន ព្រោះវានៅក្បែរកន្លែងខ្ញុំស្នាក់ (បញ្ជាក់យើងអាចប្រលងយកបណ្ណបើកបរតាមនាយកដ្ឋានរៀបចំដែនដី និង ដឹកជញ្ជូនគ្រប់ខេត្តក្រុងទាំងអស់ក្នុងប្រទេសថៃ) ហើយគាត់ថាប្រលងងាយជាប់។ ខ្ញុំបានសាកសួរដល់ឯកសារសម្រាប់ជនបរទេស គាត់ថា ចាំគាត់ឱ្យកូនដែលរស់នៅក្បែនាយកដ្ឋាននោះសាកសួរឱ្យ។ ព័ត៌មានបន្ថែមតាមរយៈមិត្តខ្ញុំម្នាក់ទៀត ដែលមានបណ្ណបើកបរប្រភេទឡាន (គាត់ប្រលងនៅខេត្តបុរីរម្យ) គាត់ថាមានត្រឹម Work Permit (សៀវភៅអនុញ្ញតឱ្យជនបរទេសធ្វើការនៅថៃ) passport និង វីសា គឺគ្រប់គ្រាន់ហើយសម្រាប់ដាក់ពាក្យប្រលង ព័ត៌មានពីអ៊ីនធើណេត ក៏បានលើកឡើងដូចគ្នា ខុសត្រង់គេបានបញ្ជាក់ថា ត្រូវមានឯកសារដែលបញ្ជាក់ពីទីលំនៅបច្ចុប្បន្ន មិនថា work permit ឬ ឯកសារដទៃទៀត។

ត្រង់នេះគឺខ្ញុំមានឯកសារគ្រប់គ្រាន់ ចិត្តខ្ញុំចង់ទៅនាយកដ្ឋាននោះដើម្បី សាកសួរព័ត៌មានបន្ថែម។ មានថ្ងៃមួយក្រោយចេញពីធ្វើការ ខ្ញុំបានឱ្យបងស្រីកូនអ៊ំម្ចាស់ផ្ទះឈ្មោះ ភីសេម បើកម៉ូតូជូនខ្ញុំទៅនាយកដ្ឋាននោះ ដោយខ្ញុំសន្យាថា ជួយចាក់សាំងឱ្យគាត់ ១០០បាត។ ទៅដល់ប្រហែលម៉ោង ៤ល្ងាច បុគ្គលិកធ្វើការទាក់ទងនិងបណ្ណបើកបរ ត្រលប់ទៅផ្ទះអស់ សល់តែបុគ្គលិកផ្នែកផ្សេង ពួកគាត់ចិត្តល្អ បានទូរស័ពសាកសួរបុគ្គលិកធ្វើបណ្ណបើកបរ ឱ្យខ្ញុំ ដោយបុគ្គលិកធ្វើបណ្ណបើកបរ សួរខ្ញុំថា work permit មានបញ្ជាក់ទីលំនៅឬអត់ ខ្ញុំស្រពិចស្រពិល តែក៏ឆ្លើយថាមាន តែខ្វះឯកសារត្រួតពិនិត្យសុខភាព រួចគាត់បានណាត់ខ្ញុំមកជួបថ្ងៃស្អែក ខ្ញុំក៏យល់ព្រមសិនទៅ។ ល្ងាចនោះខ្ញុំបានឆែកមើល work permit ខ្ញុំ ប្រាកដថាពុំមានបញ្ជាក់ពីអាសយដ្ឋានបច្ចុប្បន្ន។ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវ ទៅការិយាល័យអន្តោប្រវេសន៍ ឬទៅស្ថានទូតដើម្បីអោយគេចេញលិខិតបញ្ជាក់ទីលំនៅបច្ចុប្បន្នរបស់ខ្ញុំ បញ្ហាគឺការសុំឯកសារពីការិយាល័យអន្តោប្ររេស ត្រូវមានឯកសារភ្ជាប់ជាមួយជាច្រើនទៀត ដែលបង្កើតការស្មុគស្មាញដល់ខ្ញុំក្រៃលែង ពិសេសគឺឯកសារដែលមានឈ្មោះថា TM. 30 វាពាក់ព័នដល់ការធ្វើដំណើរចេញចូលប្រទេសថៃ ពោលគឺម្ចាស់បន្ទប់ឬផ្ទះជួល ត្រូវរាយការណ៍ ដល់ការិយាល័យអន្តោប្ររេស។ តែបើនិយាយដល់ឯកសារពីស្ថានទូតវិញ ខ្ញុំរិតតែមិនដឹងត្រូវធ្វើអ្វីទៅទៀត។ ស្អែកឡើងសិស្សច្បងខ្ញុំ ជួយទូរសព្ទទៅនាយកដ្ឋានខាងលើម្ដងទៀត លើកនេះគាត់ថា ត្រូវមានឯកសារកម្មសិទ្ធិដីធ្លី ខ្ញុំអាចសូមឯកសារនេះពីម្ចាស់ផ្ទះ (ខ្ញុំគិតថាមិនតកៈសោះ) តែក៏យល់ព្រម។

ថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ ខ្ញុំធាក់កង់ទៅគ្លីនិកមួយនៅទល់មុខ ហាងម៉េកវ៉ែលូ ដើម្បីត្រួតសុខភាព ពេទ្យគ្រាន់តែវាស់សំពាធឈាមខ្ញុំ រួចសួរពីទម្ងន់ កម្ពស់ និងជំងឺប្រចាំខ្លួន រួចគាត់ចេញឯកសារមួយច្បាប់ឱ្យខ្ញុំ បង់ប្រាក់ ១០០បាត។ សប្តាហ៍បន្ទាប់ ពេលរសៀលខ្ញុំបានឱ្យបងសេម នាំខ្ញុំទៅនាយកដ្ឋាននោះម្ដងទៀត ម្តងនេះខ្ញុំបានត្រៀមឯកសារដូចដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ មន្ត្រីដែលណាត់ខ្ញុំ គាត់ជាមនុស្សស្រីវ័យចំណាស់បន្ទិច តំណែងប្រហែលជាប្រធាន គាត់ត្រួតពិនិត្យឯកសារខ្ញុំ រួចពន្យល់ដូចតទៅ ទីមួយ work permit ខ្ញុំពុំបានបញ្ជាក់ពីអាសយដ្ឋានបច្ចុប្បន្ន ទី២ឯកសារកម្មសិទ្ធិដីធ្លី មានសុពលសម្រាប់តែម្ចាស់ទីលំនៅប៉ុណ្ណោះ អ្នកជួលពុំអាចប្រើប្រាស់បានឡើយ ចប់ទៀតហើយខ្ញុំ។ បន្ទាប់មកគាត់បានបង្ហាញតារាងណាត់ជនបរទេស ដែលចង់មកធ្វើបណ្ណបើកបរ គឺត្រូវចាំទៅដល់ខែមិនា ដោយសារបញ្ហាកូរ៉ូណា (បញ្ជាក់ខ្ញុំទៅទីនោះ ពេលពាក់កណ្តាលខែមករា) គាត់សួរខ្ញុំថា ចង់កក់ពេលណាត់ឬអត់ ខ្ញុំថាពុំទាន់ទេ។ ពេលនោះចិត្តខ្ញុំចង់បោះបង់ទៅហើយ ព្រោះតែបរាជ័យៗ។ ត្រលប់មកកន្លែងធ្វើការវិញ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តថា បោះបង់ លែងចង់បានវាហើយ។ ថ្ងៃមួយមីងម្នាក់ដែលខ្ញុំជួបពេលទៅបាយថ្ងៃត្រង់ គាត់បានបង្ហាញព័ត៌មានដែលកូនគាត់ទៅសាកសួរឱ្យ តែខ្ញុំបានដឹងថាត្រូវមានឯកសារអ្វីខ្លះរួចទៅហើយ។

ព័ត៌មានដែលកូនគាត់ទៅសាកសួរអោយ

ចុងសប្តាហ៍សិស្សច្បងខ្ញុំបានឃើញគេប្រកាសលក់ម៉ូតូ MSX 125cc គាត់បាននាំខ្ញុំទៅមើល ចុងក្រោយខ្ញុំសម្រេចចិត្តទិញវា។ មូលហេតុនេះហើយ ដែលរងើកចិត្តចង់ធ្វើបណ្ណបើកបរ បានឆេះឡើងម្ដងទៀត។ ខ្ញុំបានចូលទៅមើលព័ត៌មានក្នុងគេហទំព័រស្ថានទូតខ្មែរប្រចាំប្រទេសថៃ រួចឃើញចំណុចមួយដែលបញ្ជាក់ដល់ ការសុំឯកសារបញ្ជាក់ពីទីលំនៅបច្ចុប្បន្ននាប្រទេសថៃ អានហើយ ខ្ញុំព្រីនឯកសារស្នើរសុំចេញមកដើម្បីបំពេញ ក្រៅពីឯកសារនេះ គឺត្រូវភ្ជាប់មកជាមួយឯកសារផ្សេងទៀត ដូចជា ការថតចម្លង passport វីសា work permit (សម្រាប់សិស្សថតបណ្ណសិស្ស) កិច្ចសន្យាជួលបន្ទប់ឬផ្ទះ ហើយជាចុងក្រោយដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំឈឺក្បាលទៀត នោះគឺ ត្រូវទៅស្ថានីយ៏ប៉ូលីស ដើម្បីសុំលិខិតកំណត់ត្រាប្រចាំថ្ងៃបញ្ជាក់ថា ខ្ញុំពិតជាបានស្នាក់ទៅតាមអាសយដ្ឋានបច្ចុប្បន្នយ៉ាងពិតប្រាកដមែន។ បាន! ខ្ញុំធ្វើបាន! ខ្ញុំនឹងស៊ូ! ក្រោយពីបានបំពេញឯកសារស្នើរសុំរួច ខ្ញុំបានឱ្យបងសេមបើកម៉ូតូ ជូនខ្ញុំទៅស្ថានីយ៏ប៉ូលីស ក្រោយចេញពីធ្វើការ។ ដល់ស្ថានីយ៏ប៉ូលីស រ៉ាត់បូរៈណា ខ្ញុំបានពន្យល់មន្ត្រីប៉ូលីសពីគោលបំណង រួចរាល់ហើយគាត់បានចេញឯកសារឱ្យខ្ញុំមួយច្បាប់ដើម្បីចុះហត្ថលេខា រួចខ្ញុំក៏ត្រលប់មកបន្ទប់វិញ។ មូលហេតុដែលខ្ញុំ មិនបើកម៉ូតូទៅខ្លួនឯង ហើយអោយគេជូន ព្រោះខ្ញុំបើម៉ូតូមិនទាន់ស្ទាត់ ពីរពុំសូវស្គាល់ផ្លូវ បីគ្មានបណ្ណបើកបរ។ ព្រឹកស្អែកខ្ញុំដាក់ច្បាប់កន្លែងធ្វើការមួយថ្ងៃ ដើម្បីទៅស្ថានទូតខ្មែរប្រចាំប្រទេសថៃ ដោយត្រូវជិះឡានក្រុងលេខ ៣៦ក ពីវិមានរលឹកអនុស្សាវរីយ៍ (Victory Monument)។ ទៅដល់ទីនោះ បុគ្គលិកស្ថានទូតខ្មែរបានប្រាប់ខ្ញុំថា ចង់បានឯកសារលឿន ត្រូវបង់៣០០ បាតក្នុងមួយច្បាប់ ហ្វ្រីត្រូវចាំដល់មួយអាទិត្យ ខ្ញុំធ្វើពីរច្បាប់ មួយសម្រាប់ប្រលងបណ្ណបើកបរ ពីរសម្រាប់ទិញម៉ូតូ សរុបអស់៦០០ បាត់ អង្គុយចាំមួួយព្រឹក ថ្ងៃត្រង់បាន។

ស្ថានទូតព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាប្រចាំប្រទេសថៃ

មកដល់បន្ទប់វិញ ខ្ញុំមិនទាន់បាយថ្ងៃត្រង់ទេ ប្រញាប់បើកម៉ូតូទៅ នាយកដ្ឋានខាងលើ ខ្លាចហួសម៉ោងគេធ្វើការ ទៅដល់ខ្ញុំហុចឯកសារឱ្យមន្រ្តីទទួលបន្ទុកមើល គាត់ថាឯកសារគ្រប់គ្រាន់ តែខ្វះឯកសារត្រួតពិនិត្យសុខភាព ខ្ញុំថាពេលមករៀន និង ប្រលងនឹងយកមកឱ្យ។ បន្ទាប់មកគាត់សរសេរលើខ្នងឯកសារដើម្បីណាត់ខ្ញុំ អោយមកម្តងទៀត គាត់ឱ្យរើសថ្ងៃ ខ្ញុំយកថ្ងៃអង្គារ ព្រោះដើម្បីបានបង្ហាញខ្លួននៅកន្លែងធ្វើការនាថ្ងៃចន្ទ ឈប់ច្រើនពេក ខ្លាចគេភ្លេចមុខ។

ព្រឹកថ្ងៃអង្គារ ខ្ញុំងើបតាំងពីព្រលឹមម៉ោង ៦ និង ៤៥នាទី ដោយមានណាត់ជាមួយនាយកដ្ឋានម៉ោង ៨ ព្រឹក។ ទៅដល់ខ្ញុំហុចឯកសារឱ្យមន្រ្តីទទួលបន្ទុកទំនាក់ទំនងព័ត៌មានត្រួតពិនិត្យ រួចគាត់ឱ្យសរសេរឈ្មោះ និង លេខទូរស័ពលើឯកសារបន្ថែម រួចយកទៅដាក់ក្នុងកញ្ជ្រែងលឿង ហើយអង្គុយចាំគេហៅឈ្មោះ ប្រហែលម៉ោង៩ព្រឹក គេចាប់ផ្តើមហៅឈ្មោះអ្នកមកប្រលងបណ្ណបើកបរថ្មីទាំងអស់ទៅតម្រង់ជួរ រួចគេធ្វើតែសឱ្យជាន់ប្រេក ឬតំឡើងល្បើន តាមភ្លើងក្រហម និង បៃតង រួចវាស់ក្រសែភ្នែក ដោយបញ្ជាចលនាបង្គោលតូចមួយទៅមុខទៅក្រោយ ធៀបនឹងបង្គោលនឹងមួយទៀត ក្នុងប្រអប់ខ្មៅ ក្នុងប្រអប់នោះប្រដូចនឹងយប់ងងឹត។ ខ្ញុំជាប់ទាំងអស់ តែខ្ញុំឆ្ងល់ថា ខ្ញុំមកប្រឹងបណ្ណបើកបរម៉ូតូ មិនមែនឡានទេ ហេតុអ្វីអោយខ្ញុំធ្វើតេសឡាន ចុងក្រោយទើបខ្ញុំដឹងថា បុគ្គលិកគាត់ច្រឡំ គិតថាខ្ញុំមកប្រលងបណ្ណបើកបរឡាន។ បន្ទាប់ពីតេសទី១មក តេសទីពីរចាប់ផ្តើម គេចង្អុលពណ៌ ហើយសួរយើងពណ៌អ្វី ក្រហម លឿង បៃតង? រួចតេសពណ៌ដដែល ម្តងនេះគេឱ្យខ្ញុំសម្លឹងទៅមុខចំ ហាមកម្រើកកែវភ្នែក រួចគេលើកទង់ពណ៌សងខាង ហើយសួរខ្ញុំអំពីពណ៌ដដែល។ ខ្ញុំធ្វើបាន តែកុំអាលអរ បរាជ័យទី២ ទី៣ កំពង់រង់ចាំ។ បន្ទាប់មកគេហៅពួកខ្ញុំឱ្យមើលវីឌីអូអប់រំ ចំនួន៥ម៉ោង គេមកឆែកឈ្មោះមួយម៉ោងម្តង ខ្ញុំស្ទើរតែពុល។ ម៉ោងប្រហែល ៤ល្ងាច គេហៅខ្ញុំទៅប្រលង ពេលនោះហើយទើបខ្ញុំដឹងថា គេវាយឯកសារប្រលងបណ្ណបើកបរខ្ញុំខុស គេថាខ្ញុំប្រលងឡាន។ ខ្ញុំឱ្យគេកែ រួចប្រលងតាមប្រព័ន្ធកុំព្យូទ័រ លទ្ធផលចេញមកហើយ តេន! តេន! ធ្លាក់! ៤៣លើ៥០ 😦 បាក់ទឹកចិត្តអស់រលីង ចំណាយពេលតាំងតែពីព្រឹកដល់ល្ងាច។ មន្ត្រីម្នាក់ចេញកូនក្រដាសមួយសន្លឹកឱ្យខ្ញុំ ដើម្បីមកប្រលងសង។ ខ្ញុំទូរស័ពទៅប្រាប់សិស្សច្បងខ្ញុំ ពីបរាជ័យលើកនេះ 😦 ។

កូនសំបុត្រប្រលងសង

ថ្ងៃបន្ទាប់ថ្ងៃត្រង់ខ្ញុំសុំមេមួយម៉ោងទៀត ទៅប្រលង ម្តងនេះ ខ្ញុំធ្លាក់ទៀត ៤៤ លើ ៥០ 😦 ។ ខ្ញុំដឹងខ្លួនថា ខ្ញុំប្រមាថ មិនអាន មិនត្រួតពិនិត្យសំណួរឱ្យច្បាស់លាស់ ខ្ញុំប្រលងជាភាសាអង់គ្លេស ឈ្មោះជំងឺមួយចំនួនខ្ញុំអត់ចេះ។ ថ្ងៃហ្នឹង ខ្ញុំដោនឡូដតេសជាភាសាអង់គ្លេសមកអាន ជិត១០០ទំព័រ ចៃដន្យខ្ញុំមើលវីឌីអូ យូធូប ពីការប្រលងបណ្ណបើកបរ គេបានណែនាំគេហទំព័រមួយ។ គេហទំព័រនេះ មានសំណួរស្រដៀងទៅហ្នឹង សំនួរចេញក្នុងការប្រលងបណ្ណបើកបរពិត ដូច្នេះហើយខ្ញុំក៏សាកធ្វើវា សាកហើយសាកទៀត ពេលខុសកត់ចំណាំ ហើយសួរខ្លួនឯងថា ហេតុអ្វីខ្ញុំធ្វើរខុស អ្វីជាកំហុស អ្វីជាឬសគល់នៃកំហុស។ ថ្ងៃបន្ទាប់ខ្ញុំមានទំនុកចិត្តច្រើន ការប្រលងចំណាយពេលប្រហែលតែ២០នាទីទេ (ខ្ញុំប្រមាថទៀតហើយ គេឱ្យពេល ៦០នាទី) ខ្ញុំធ្វើបាន ៤៦ លើ ៥០ នៅមានខុស៤ តែមិនអីទេ ខ្ញុំប្រលងជាប់ហើយ។ មន្ត្រីដដែល ចេញកូនលិខិតតូចមួយទៀត ឱ្យខ្ញុំមកប្រលងបើកម៉ូតនាថ្ងៃស្អែក។

កូនសំបុត្រប្រលងបើកម៉ូតូ

ថ្ងៃ១៤ កុម្ភៈ ក្រោកពីដេកម៉ោង ៦ និង ៤៥នាទីដដែល ខ្ញុំបើកម៉ូតូលឿងរបស់ខ្ញុំ ទៅនាយកដ្ឋានខាងលើ (ប្រៈផាដេង) ហុចឯកសារឱ្យមន្ត្រីផ្តល់ព័ត៌មានពិិនិត្យ រួចគេសុំ passport ខ្ញុំ គេអោយទៅអង្គុយចាំនៅកន្លែងប្រលងបើកម៉ូតូឡាន។ ខ្ញុំជួលម៉ូតូគេនៅទីនោះ ព្រោះម៉ូតូខ្ញុំប្រើអង់ប៊្រីយ៉ា ឬ Clutch ខ្ញុំខ្លាចវារលត់ពេលប្រលងបណ្តាលអោយធ្លាក់ ព្រោះទើបរៀនបើក មិនសូវស្ទាត់។ ពួកប្រលងឡានទៅមុន គ្នាមួយហ្វូងជាប់ តែ២-៣នាក់ប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំផ្តើមបុកពោះ។ មួយទៀតមានយុវជនម្នាក់ មកប្រលងសង វាបើកធ្លាក់ផ្លូវ ប្រលងធ្លាក់ គេឱ្យវាមកប្រលងម្ដងទៀត។

ទីលានបើកបរ

បើកទាំងឡាន ប្រលងទាំងម៉ូតូ

ដល់វេនម៉ូតូ ខ្ញុំប្រលងមុនគេ បើកមួយជុំ បើកតាមស្លាកសញ្ញា បើផ្លូវចង្អៀត បើកចាក់ចង្កេះ ខ្ញុំប្រលងជាប់! យ៉េសសសសសស! បន្ទាប់មកគេឱ្យខ្ញុំទៅអង្គុយចាំ គេហៅឈ្មោះទៅបង់លុយ និង ថតរូបបណ្ណបើកបរ។ សម័យកូរ៉ូណា គេអោយខ្ញុំសំអាតដៃនឹងអាលកុល រួចបង់លុយ ១០៥ បាត ៥បាត ថ្លៃឯកសារ ១០០បាត ថ្លៃបណ្ណ។

បង់ប្រាក់តែ ១០៥ បាតទេ 

បន្ទាប់មកថតរូប រង់ចាំបន្ទិច គេហៅឈ្មោះឱ្យទៅយកកាត។ នេះគឺជោគជ័យមួយ ក្រោយភាពបរាជ័យរាប់មិនឈ្នះ។ សរុបខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរទៅនាយកដ្ឋានខាងលើចំនួន ៦ ដង ទំរាំបានបណ្ណបើកបរ មិនទាន់និយាយដល់ការធ្វើដំណើរទៅស្ថានីយ៏ប៉ូលីស និង ស្ថានទូត គ្រប់យ៉ាងសុតតែប្រើពេល។ បេសកកម្មនេះ បានបង្រៀនខ្ញុំច្រើនណាស់ ជាពិសេសនោះគឺ បរាជ័យគឺជាជ័យជម្នះ កាលណាយើងសិក្សាពីវា តែក៏មិនភ្លេចដល់ការតស៊ូ អំណត់ អត់ធន់ផងដែរ។

បាងកក ថ្ងៃទី២៣ កុម្ភៈ ២០២២

ភារម្យ

ជិវិតបីដូច​ជាសុបិន ខែសីហា 4, 2018

ថ្ងៃនេះខ្ញុំក្រោយពីដំណេក តាំងតែពីព្រឹមព្រលឹមម៉ោងប្រមាណ ៥ កន្លះព្រឹក ខុសពីទំលាប់មួយដង។ ក៏ព្រោះទីនេះល្វែងម៉ោងខុសពីស្រុកយើង គឺបើទីនេះថ្ងៃ នៅទីនោះ(កម្ពុជា) យប់។ រាងកាយខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមទំលាប់ទៅហ្នឹងបរិយាកាសជុំវិញជាបណ្តើរៗ។ រដ្ឋមីសូរី ក្រុង Columbia គឺជាបទពិសោធជីវិតថ្មីមួយទៀត សម្រាប់ខ្ញុំ។ សហរដ្ឋអាម៉េរិក ខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញត្រឹមក្នុងភាពយន្តប៉ុណ្ណោះ មិនដែលគិតថាខ្លួនខ្ញុំមានសំណាងបានឈានជើងដល់ទឹកដីនេះទាល់តែសោះ។ កើតនៅជនបទដូចរឿងវ៉ាវដែលខ្ញុំបានរៀបរាប់តាំងតែពីមុនមក គ្រួសារក៏ពុំសូវធូធារគឺក្មេងស្រុកស្រែ ធ្លាប់តែងើយមើលយន្តហោះកំពុងហោះលើអាកាស។ ការជិះយន្តហោះគឺជារឿងដ៏អស្ចារ្យខ្លាំងណាស់សម្រាប់ក្មេងៗនៅស្រុកស្រែ។

សកលវិទ្យាល័យមីសូរី

សហរដ្ឋអាម៉េរិក ថ្ងៃទី ៤ សីហា ២០១៨

:( ខែធ្នូ 1, 2015

ខ្ញុំនៅតែប្រើពាក្យដដែលៗ ដែលជាលេសរបស់មនុស្សកម្ជិលម្នាក់ គឺមិនមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសរសេរអត្ថបទ ហើយចុះពេលវេលាទំនេរទៅណាអស់ហើយ គ្រាន់តែសរសេរអត្ថបទខ្លីៗប៉ុណ្ណឹងសោះ! ជីវិតមនុស្សដែលយកលេសមកដាក់មុខដូចជារូបខ្ញុំនេះ ប្រាកដជាបានជួបលទ្ធផលដូចលេសដែលខ្ញុំបានកុហកខ្លួនឯង កាលធ្វើការខ្ញុំត្អូញថា រវល់ធ្វើការ តែពេលនេះខ្ញុំមករៀនបន្តរ មានពេលវេលាទំនេរច្រើនក៏នៅតែរវល់ ខណៈលទ្ធផលនៃជីវិតគឺទទេស្អាត។

ខ្ញុំតែងយកលេស យកការកុហកមកបោកប្រាស់ខ្លួនឯងរហូត អាយុក៏កាន់តែកើន អ្វីក្នុងខ្លួនក៏គ្មាន។ ចំណេះវិជ្ជាមែនទេ សម្រាប់ខ្ញុំវាហាក់បីដូចជាគ្មានអត្ថន័យគ្មានរសជាតិទាល់តែសោះ។ គេក្លាយជាមេឃអស់ហើយ នៅឡើយតែខ្ញុំ នៅតែជាស្មៅ នៅតែក្រាញននៀលធ្វើស្មៅ មិនព្រមធំធាត់ហ្នឹងគេ។

ខ្ញុំប្រៀបបានទៅហ្នឹងកន្ទុយពស់មួយក្បាល ដែលខ្លះក្បាល រសាត់អណ្តែតតាមព្រហ្មលិខិត មិនចេះប្រឆាំងតវ៉ា មិនឆ្លាត គ្មានគំនិតច្នៃប្រឌិត។ បណ្តោយខ្លួនតាមយថាកម្ម ដូចមនុស្សវង្វេងក្នុងព្រៃ ទោះចំណាយពេលពេញមួយជីវិត ក៏នៅតែគ្មានថ្ងៃរកច្រកចេញបាន។

ខ្ញុំសម្លឹងមកខ្លួនឯង ប្រៀបបានទៅហ្នឹងមនុស្សដែលគ្មានបានការម្នាក់ អ្នកដទៃអាចសម្លឹងមកខ្ញុំ ហាក់ដូចខ្ញុំជាមនុស្សអស្ចារ្យ តែការពិតខ្ញុំគ្រាន់តែជាសំបកដបទឹកមួយដប ដែលរសាត់លើជលសាពុំមានគោលដៅច្បាស់លាស់។

😦

ជំរាបសួរពីចំងាយ បាទ! ខែមិថុនា 28, 2015

អស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ ដែលរូបខ្ញុំមិនដែលបានសរសេររឿងរាវនៅទីនេះ។ រយៈពេលដ៏យូរនេះ ជីវិតរបស់ខ្ញុំបានជួបប្រសព្វរឿងរ៉ាវជាច្រើន ដែលចង់យកមកបរិយាយ តែក៏ពុំមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់។ ខ្ញុំបាទសូមរៀបរាប់ខ្លីៗត្រង់នេះថា ជីវិតជាអ្នកធ្វើការងារគឺលេងមានទៀតហើយសម្រាប់ខ្ញុំ នៅពេលនេះ។ ខ្ញុំបានលាឈប់ពីក្រុមហ៊ុនតាំងពីចុងខែមេសា មកម៉្លេះ ពោលគឺខ្ញុំបានជាប់អាហាររូបករណ៏មករៀននៅប្រទេសថៃ ថ្នាក់អនុបណ្ឌិត ផ្នែកកុំព្យូទ័រ និង ព័ត៌មានវិទ្យា។ បទពិសោធជីវិត ក្តីស្រម៉ៃរបស់មនុស្សប្រុសម្នាក់ ដែលមានសារជាតិកំណើត ត្រឹមជាកូនអ្នកស្រែចម្ការ ឆ្ងាយសែនឆ្ងាយពីទីក្រុង។ ពេលខ្លះផ្ទៃមេឃដែលស្រស់ល្អផូផង់ ក៏មិនចាំបាច់មានត្រឹមថ្ងៃបើកស្រលះនេាះដែរ តែវាក៏ត្រូវការចំណែកនៃមេឃងងឹតអាប់អួរ មករួមផ្សំ ដើម្បីសំដែងឱ្យឃើញថា នេះហើយទើបជាមេឃ ដែលពោពេញដោយអត្ថន័យ វាប្រៀបបានទៅនឹងជីវិតមនុស្សដូចឆ្នេះដែរ។

គិតមកដល់ថ្ងៃនេះ ២ខែបានកន្លងផុតទៅហើយ ដែលខ្ញុំបានចាកចេញពីដែនមាតុភូមិដ៏កម្សត់របស់យើង។ ឃ្លាតឆ្ងាយយ៉ាងណាក្តី តែក្តីនឹករលឹកតែងតែដក់ជាប់ក្នុងបេះដូង និងចិត្តវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំជាដរាប។ ចាកចេញដោយជិះរថយន្តចេញពីក្រុងភ្នំពេញ ឆ្ពេាះមកអន្លង់វែងប្រមាណមួយថ្ងៃ ខ្ញុំនិងមិត្តៗដែលជាប់អាហាររូបករណ៏ដូចគ្នា ក៏បានមកដល់គោលដៅ។ ដល់អន្លង់វែងដែនដីខ្មែរក្រហមនៃអតីត ខ្ញុំឆ្លៀតបានទៅទស្សនា ផ្ទះតាម៉ុក ដែលជាកន្លែងទេសចរណ៍នៅតំបន់នេះ។ ក្រោយពីសំរាកនៅអន្លង់វែងមួយយប់រួចមក ពួកយើងបានឆ្លងដែនចូលប្រទេសថៃ (តាមផ្លូវច្បាប់) តាមច្រកជាំស្រង៉ាំ។ ខណៈនេាះរថយន្តពីសកលវិទ្យាល័យមហាសារៈខាម ក៏បានមកទទួលពួកយើង ដើម្បីនាំពួកយើងទៅរៀនភាសាថៃជាមួលដ្ឋាន រយៈពេល ៣ខែ មុនបញ្ជូនពួកយើងទៅរៀន នៅតាមសកលវិទ្យាល័យ គ្រឹះស្ថាន ដែលជាប់អាហាររូបករណ៏រៀងៗខ្លួន។

តាមផ្លូវឆ្ពោះទៅកាន់មហាសារៈខាម ខ្ញុំបានគយគន់រំពៃមើល ទេសភាពតាមដងផ្លូវ ខ្ញុំធ្លាប់ឆ្ងល់ថា ថាតើស្ថានភាព ស្ថានតំបន់ស្រុកថៃ មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច? ក្រោយបានដឹង បានស្គាល់ បានឃើញរួចខ្ញុំភ្ងាក់ផ្អើល ព្រេាះថាវាលើកតំបូងបង្អស់ក្នុងជីវិត ដែលខ្ញុំចូលទឹកដីប្រទេសដទៃ ជ្រៅៗយ៉ាងនេះ។

ក្រោយពីបានធ្វើដំណើរមកដល់មហាសារៈខាម ពួកយើងត្រូវបានតម្រូវឱ្យស្នាក់នៅអន្តេវេសិកដ្ឋាន មហាសារៈខាមចាស់។ ជីវិតនៅទីនេះតំបូងៗ ហាក់មិនទម្លាប់ តែវេលាកន្លងយូរៗ អ្វីៗត្រលប់ប្រែជារឿងសាមញ្ញៗធម្មតាៗ។ ខាងម្ចាស់អាហាររូបករណ៏ក៏បានរៀបចំពិធីទទួលក្រុមនិស្សិតជំនាន់ថ្មី ក្រោយបញ្ចប់សន្ទរកថា គណៈប្រិតភូបានប្រគល់សម្ភារៈផ្សេងៗដែលជារបស់ប្រើប្រចាំថ្ងៃ ជាអាទិ៍ ខ្នើយពួក ភួយ កន្រ្តកដាក់ខោអាវជាដើម។

ជាតំបូងខ្ញុំត្រូវរៀនស្គាល់ កន្លែងបរិភោគអាហារ ភាសាដើម្បីទិញម្ហូបអាហារ រៀនស្គាល់ផ្សាទំនើបដើម្បីទិញសម្ភារៈប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃ ទិញស៊ីមកាតដើម្បីតេមកស្រុកខ្មែរប្រាប់ពុកប្រាប់ម្តាយថាកូនមកដល់ ប្រកបដោយសុខសុវត្ថិភាព រៀនស្គាល់ 7-11 Mart ហាត់រៀនស្គាល់មធ្យោបាយយាន្តជំនិះ លើកក្រោយខ្ញុំហ្នឹងសរសេររឿងលម្អិតទាក់ទងទៅហ្នឹងមេរៀនជីវិតទាំងនេះ យ៉ាងល្អិតល្អន់។

ថ្ងៃបន្ទាប់ពួកយើងត្រូវបានប្រលងតេសសមត្ថភាពភាសាថៃ ដើម្បីចែកក្រុមចូលរៀន។ ប្រលងនេះ គឺដើម្បីឱ្យសាស្រ្តាចារ្យងាយស្រួលក្នុងការបង្រៀន។ លទ្ធផលចេញភ្លាមៗ ខ្ញុំជាប់ក្នុងក្រុមទី២ ដោយក្រុមសរុបទាំងអស់មាន ៦ក្រុម។

សូមបញ្ចាក់ថា សកលវិទ្យាល័យមហាសារៈខាម ចែកចេញជាពីរ សាខា គឺសកលចាស់ និង សកលថ្មី។ តំបូងពួកយើងរៀននៅសកលចាស់ តែមួយខែក្រោយមក ពួកយើងត្រូវបានតម្រូវឱ្យមករៀនសកលថ្មីវិញ។ មូលហេតុដ៏សំខាន់ដែលតម្រូវឱ្យពួកយើងរៀននៅសកលចាស់សិន ពីព្រេាះសកលថ្មីមិនទាន់វ៉ាកង ពុំមានកន្លែងសម្រាប់ផ្ដល់ជូនិស្សិតស្នាក់នៅ តែមួយខែក្រោយមក ខាងសកលថ្មីវ៉ាកង អន្តេទំនេរ ទើបពួកយើងអាចមករស់នៅសកលថ្មីវិញបាន។ យ៉ាងណាក្តីនេះក៏ជាបញ្ហាដ៏លំបាកមួយដែរសម្រាប់និស្សិត ពោលគឺការសំរបខ្លួនទៅហ្នឹងបរិស្ថានថ្មី បណ្តាលឱ្យមានបណ្តានិស្សិតមួយចំនួនបន្តរស្នាក់នៅសកលចាស់ ជាការលំបាកសម្រាប់ពួកគាត់ដែរដោយត្រូវធ្វើដំណើរពីសកលចាស់មកសលកថ្មីដើម្បីរៀនភាសាថៃ ជិះឡានតម្លៃប្រមាណ ៩៧០៛ (8 baht)ទៅ និង៩៧០៛ (8 baht) មក ចំណែកខ្ញុំជ្រើសរើសសកលថ្មី (កាត់បន្ថយចំណាយ និងពេលវេលា)។

យ៉ាងណាក្តីអ្វីៗគង់ដើរទៅមុខជាដរាប ថ្ងៃយប់ យប់ថ្ងៃ គ្រប់គ្នាក៏សំរបខ្លួនបាន។ វេលា ២ ខែមកហើយ នៅសល់មិនដល់ជាងមួយខែទៀត វគ្គសិក្សាក៏ត្រូវបញ្ចប់ ពួកយើងក៏នឹងត្រូវបែកគ្នា។

ជាចុងក្រោយនេះ ខ្ញុំនឹងខិតខំព្យាយាមសរសេរឱ្យបានច្រើនៗ នៅទីនេះ អគុណសម្រាប់គ្រប់បណ្តាអ្នកអានដែលចៃដន្យ បានអានអត្ថបទមួយនេះ។

មហាសារៈខាម

២៨ មិថុនា ២០១៥